کاربرد دیرسوز کننده ها یا تاخیراندازهای شعله

تاخیر انداز شعله در کاربردهایی نظیر صنایع هواپیماسازی و خودرو سازی، استفاده از پلیمرهایی که در برابر آتش مقاوم باشند حائز اهمیت است. موادی نظیر الفین های آلیفاتیک، پلی استایرن و پلی یورتان ها که از نظر مقاومت ضعیف هستند، باید در این کاربردها توسط دیگر مواد به نام دیر سوزکننده مقاوم گردند.

دیرسوز کننده ها توسط یک یا تعدادی از مکانسیم های زیر عمل می کنند:

به طور شیمیایی در مکانیسم انتشار شعله دخالت می کنند.
ممکن است حجم بالایی از گازهای احتراق ناپذیر را تولید کنند که از مصرف اکسیژن بکاهند.
ممکن است با انجام واکنش و تجزیه شدن از طریق واکنش های گرماگیر، سبب جذب گرما شوند.
با ایجاد پوشش نفوذ ناپذیر مقاوم در برابر آتش، از دسترسی اکسیژن به پلیمر ممانعت نمایند.
ا زدیرسوزکننده ها می توان به گروه های فسفات آلی (مانندتری کرزیل فسفات (TCP)، گروه های هالوژن دار(نظیر پارافین های کلردار، هالوفسفات ها، ترکیبات آروماتیک برم دار مانند تری برموتولوئن و پنتا برموفنیل آلیل اتر)، اکسید آنتیموان، دی اکسید تیتانیم، اکسید روی، اکسید مولیبدن و تری هیدارت آلومنیوم (ATH) اشاره نمود. متاسفانه استفاده از دیرسوز کننده ها در پلیمرها به علت این که تلفات حاصله از آتش سوزی اکثرا به خاطر محصولات سمی ناشی از دود حاصله می باشد، پیچیده می باشد و لذا راه حل های دیگری را الزامی نموده است. از این دسته می توان به استفاده از مواد پفکی شکل که در زمان گرم شدن متورم شده و ماده قابل احتراق را از آتش و اکسیژن دور نگه می دارد اشاره کرد. روش دیگر، سعی در توسعه پلیمرهایی نظیر رزین های فنولی است که با تبدیل شدن به زغالی سخت در حین سوختن، مواد قابل احتراق رزین را محافظت نماید.