رقیق کننده های اپوکسی
رقیق کننده های اپوکسی مایعاتی هستند با ویسکوزیته کم که برای کاهش ویسکوزیته رزین اپوکسی استفاده می شوند و بعضی از این رقیق کننده های اپوکسی باعث بهبود انعطاف پذیری رزین نیز می گردند. بیشتر این رقیق کننده های اپوکسی با داشتن یک یا دو گروه اپوکسید به حدی فعال هستند که در واکنش رزین اپوکسی با هاردنر شرکت می نمایند.
از انواع رقیق کننده های اپوکسی می توان به منوگلیسیدیل اترها (نظیر اتیل هگزیل گلیسیدیل اتر)، منو گلیسیدیل استرها، دی گلیسیدیل اترها (نظیر هگزان دی ال دی گلیسیدیل اتر) اشاره نمود. منو دی دکانول گلیسیدیل اتر و بوتان دی ال گلیسیدیل اتر از انواع متداول این رقیق کننده های اپوکسی هستند.
اثر کاهش ویسکوزیته این رقیق کننده های اپوکسی در رزین های برپایه دی فنیلول پروپان و رزین های مخلوط دی فنیلولپروپان+دی فنیلول متان در شکل های صفحه بعد نشان داده شده است.
حتی رزین های اپوکسی با ویسکوزیته بسیار پایین به میزان 25-5% وزنی کل رزین اپوکسی و یا مواد کومارون – ایندن به میزان 20-10% وزنی نیز گاهی به عنوان رقیق کننده های اپوکسی سایر رزین های اپوکسی مصرف می شوند.
نکته قابل توجه اینکه اکثر رقیق کننده های اپوکسی از نظر بیولوژیکی بسیار فعال هستند و برای انسان و محیط اطراف بسیار خطرناک بوده و استفاده از آنها بایستی کنترل شده باشد.
استفاده از بنزیل الکل، یا نونیل نول (ترکیبات حلقوی یا نقطه جوش بالا) نیز برای رقیق کردن پیشنهاد می شود که این مواد در واکنش شرکت نمی کنند و فقط به واسطه داشتن گروه OH- واکنش رزین و هاردنر را تسریع می نمایند.