حالت نمایش :
: مرتب سازی براساس
نمایش 33 الی 48 کالا از 480 ( 30 صفحه)
بدون امتیاز

تماس بگیرید

تماس بگیرید

بدون امتیاز

تماس بگیرید

بدون امتیاز

این ضد کف غیرسیلیکونی و آب پایه بوده  و داری کارایی قوی  در رنگ ها و چسب های پایه آب اکریلیک، پلی ونیل استات، محیط پلیمریزاسیون امولسیونی و شیمی ساختمان می باشد. 

تماس بگیرید

بدون امتیاز

تماس بگیرید

بدون امتیاز

رقیق کننده های اپوکسی

رقیق کننده های اپوکسی مایعاتی هستند با ویسکوزیته کم که برای کاهش ویسکوزیته رزین اپوکسی استفاده می شوند و بعضی از این رقیق کننده های اپوکسی باعث بهبود انعطاف پذیری رزین نیز می گردند. بیشتر این رقیق کننده های اپوکسی با داشتن یک یا دو گروه اپوکسید به حدی فعال هستند که در واکنش رزین اپوکسی با هاردنر شرکت می نمایند.

از انواع رقیق کننده های اپوکسی می توان به منوگلیسیدیل اترها (نظیر اتیل هگزیل گلیسیدیل اتر)، منو گلیسیدیل استرها، دی گلیسیدیل اترها (نظیر هگزان دی ال دی گلیسیدیل اتر) اشاره نمود. منو دی دکانول گلیسیدیل اتر و بوتان دی ال گلیسیدیل اتر از انواع متداول این رقیق کننده های اپوکسی هستند.

اثر کاهش ویسکوزیته این رقیق کننده های اپوکسی در رزین های برپایه دی فنیلول پروپان و رزین های مخلوط دی فنیلولپروپان+دی فنیلول متان در شکل های صفحه بعد نشان داده شده است.

حتی رزین های اپوکسی با ویسکوزیته بسیار پایین به میزان 25-5% وزنی کل رزین اپوکسی و یا مواد کومارون – ایندن به میزان 20-10% وزنی نیز گاهی به عنوان رقیق کننده های اپوکسی سایر رزین های اپوکسی مصرف می شوند.

نکته قابل توجه اینکه اکثر رقیق کننده های اپوکسی از نظر بیولوژیکی بسیار فعال هستند و برای انسان و محیط اطراف بسیار خطرناک بوده و استفاده از آنها بایستی کنترل شده باشد.

استفاده از بنزیل الکل، یا نونیل نول (ترکیبات حلقوی یا نقطه جوش بالا) نیز برای رقیق کردن پیشنهاد می شود که این مواد در واکنش شرکت نمی کنند و فقط به واسطه داشتن گروه OH- واکنش رزین و هاردنر را تسریع می نمایند.

 

تماس بگیرید

بدون امتیاز

رزین ها نگهداری رنگ را برروی سطوح دارندو خاصیت چسبندگی به رنگ می دهند         

 رزین های پایه آب : این نوع رزین ها از نوع امولسیونی محلول در آب بوده و بر پایه های مختلف عرضه می گردند

 

رزین پلی وینیل استات

پلی وینیل استات با فرمول کلی [-CH2CH(OOCCH3)-]n یک پلیمر ترموپلاست، بدون رنگ و بو و غیرسمی و قابل اشتعال است که از پلیمریزاسیون منومرهای وینیل استات در حضورکاتالیزورهای پراکسید تولید می شود. این رزین در آب نامحلول است و به صورت امولسیون در آب در می آید. در روغن ها، چربی ها و گازوئیل نا محلول است و در الکل هایی با وزن مولولی کم، استرها، بنزن وهیدروکرنهای کلردار قابل حل است.

رزین پلی وینیل استات به تنهایی و یا اصلاح شده با پلی وینیل الکل و پلی وینیل استال و یا به صورت کوپلیمر با اتیلن، دی بوتیل مالئات، دی بوتیل فیومارات و یا کوپلیمر با آکریلات ها در تولید رنگ های امولسیونی نظیر رنگ پلاستیک و رنگ نمای خارجی ساختمان و چسب سازی ها به کار می روند. آهار پارچه، پوشش های کاغذ، چسب چوب، چسب شیشهو مواد افزودنی عامل استحکام سیمان نیز از موارد مصرف رزین پلی وینیل استات است.

ظاهر این رزین شیری بوده و پس از خشک شدن به صورت فیلم شفاف روی سطح ظاهر می شود. فیلم حاصل چسبندگی بسیار خوبی روی مصالح ساختمانی دارد.

خصوصیت مهم فیلم وینیل استات قابلیت نفوذ بخار در آن است که اجازه می دهد بدون این که فیلم تشکیل شده پوسته یا ورقه ورقه شود بخار آب از آن عبور نماید.

 

(Redisersible Powde Polymers) یا “رزین های پودری با قابلیت دیسپرس شدن مجدد” که به اختصار RDP و یا “رزین پودری” به آنها اطلاق می شود طی چند دهه ی اخیر به صنعت شیمی ساختمان اضافه شده و اکنون تقریبا در کلیه ی ملات های نوین جزو لاینفک فرمول گردیده است.

این محصولات در طیف وسیعی از ملات های تک جزیی (و 2 جزیی) ساختمانی از قبیل چسب های کاشی، ملات های بندکشی، ملات های آب بند، ملات های ترمیمی، پوشش های تزیینی نما (cosmetic mortars) و … کاربرد دارند. این رزین ها اغلب بر پایه کوپلیمر یا ترپلیمر های وینیل استاتی اند و در برخی مواقع بر پایه اکریلیک نیز عرضه می شوند. در حالی که استحکام و مقاومت مکانیکی از سوی بایندر های هیدرولیک (سیمان، گچ، آهک) تامین می گردد، این پلیمر های خواصی مانند چسبندگی بین بایندر و سیلیس (و یا ماسه) و نیز ملات و بستر را فراهم می سازند. از آنجایی که بیندر های هیدرولیک ساختار خشک و شکننده دارند RDP انعطاف پذیری نهایی محصول را نیز افزاش می دهد تا اثرات ناشی از انقباض و انبساط حرارتی و نیز تکان های ریز باعث کاهش چسبندگی و یا ترک در ملات نگردد.

با ابداع و نیز به کارگیری رزین های پودری گام بزرگی برای توسعه ی ملات های تک جزیی برداشته شد. ملات های تک جزیی مزایای غیر قابل انکاری نسبت به ملات های دو جزیی دارد که برخی از آن ها به شرح ذیل می باشد:

  • جایگزینی اختلاط در کارخانه (in factory) با محل پروژه (in site): با استفاده از ملات های خشک خطای انسانی در هنگام اختلاط بسیار کاهش می یابد زیرا اختلاط قبلا در محل کارخانه انجام شده است.
  • کاهش آسیب ها و هزینه های حمل و نقل: از آنجایی که ملات های خشک فاقد آب هستند بسته بندی در پاکت انجام می شود و حجم موثر بیشتری نسبت به ملات های دو جزیی قابل حمل است.
  • افزایش کیفیت نهایی محصول: به علت تنوع در پلیمر (های) انتخابی و نیز محدودیت بسیار کم در میزان افزودن پلیمر (ار آنجایی که فرم پلیمر جامد است و فاقد آب می باشد) تقریبا در کلیه ی کاربری ها ملات های تک جزیی کیفیت بالاتری نسبت به ملات های دو جزیی ارایه می کنند. حتی در مواردی که تمایل به استفاده از رزین های امولسیونی باشد توصیه می گردد در جزء پودری نیز از رزین پودری استفاده گردد (از قبیل ملات های آب بند).
  • کاهش دور ریز محصول در هنگام اختلاط و اجرا

 

تماس بگیرید

بدون امتیاز

رزین های اپوکسی متداولترین نوع رزین های دوجزئی هستند. این رزین ها از نوع ترموست اند و حین واکنش رزین و هاردنر پلیمریزاسیون تکمیل می شود. این رزین به دلیل وجود حلقه آروماتیک و پیوندهای اتر فنولیکی مقاومت شیمیایی خوبی دارند. به دلیل وجود عوامل هیدرواکسیل، چسبندگی آنها به انواع زیرآیندهای فلزی، چوبی، سیمان، سنگ، سفال و برخی پلاستیک ها عالی است.

سه نوع پر مصرف رزین اپوکسی، اپوکسی اتر-گلیسیدی، اولفین های اپوکسی و اپوکسی استرها هستند.

در تهیه رزین اپوکسی از بیسفنول A یا دی فنیل پروپان و اپی کلروهیدرین، مطابق فرمولاسیون شکل 2، استفاده می شود. نسبت بیسفنل به اپی کلروهیدرین در کوچکترین فرمول یک به دو است. هرچه این نسبت به یک نزدیک تر شود، امکان افزایش جرم مولکولی بیش تر می شود. در برخی فرمول ها این نسبت تا 14 به 15 نیز رسیده است.

روش تهیه رزین اپوکسی از نوع اولفین های اپوکسی و اپوکسی استر است (شکل 1).

وجود عوامل هیدروکسیل در ساختار مولکولی رزین اپوکسی از دو نظر اهمیت دارد:

1-به دلیل قطبیت، چسبندگی به سطوح فلزی در نقاط آندی و کاتدی آن را بیش تر می کند

2- در صورت سخت شدن اپوکسی با انیدریدها، با آنها واکنش می دهد و اسید استری تولید می شود که خود محصول با گروه اپوکسی استر با گروه اپوکسی استر هیدروکسیلی تولید می کند.

شکل 1- شکل کلی سنتز پیوند اپوکسی

در رزین های اپوکسی، موجودی هیدروکسیل را به صورت گروه هیدروکسیل Hydroxyl Content موجود در یک کیلو رزین اندازه گیری و اعلام می کنند.

عوامل اپوکسی در سخت شدن اپوکسی با هاردنر اهمیت فراوان دارند. این مفهوم با عنوان محتوای اپوکسی بیان می شود و معادل میلی مول گروه های اپوکسی در یک کیلو رزین (EGC) است. البته اصطلاح جرم مولی اپوکسی Epoxy Molecular Mass (EMM)، با تعریف وزنی از رزین که معادل یک مول اپوکسی باشد، هم مبین همین مطلب و ارتباط آن به صورت زیر است:

EGC (m.mol/kg) = 106/EMM(gr/mol)

هرچه تعداد این عامل در رزین اپوکسی بیش تر باشد، واکنش های سخت شدن و اتصالات در پوشش نهایی Cross Link بیش تراند، ضمنا ً چسبندگی به سطح فلز بهتر می شود و سختی نیز افزایش می یابد.

عوامل فنلی در ساختار مولکولی: وجود این عوامل در ساختار مولکولی باعث تقویت خواص مقاومت در برابر نفوذ یون ها می شود.

خواص رزین های اپوکسی با توجه به بزرگی ساختار مولکولی آن متغیراند. در زیر چگونگی برخی از خواص را با بزرگی پلیمر می بینیم. هرچه ساختار بزرگ تر باشد، حالت رزین از مایع به جامد نزدیک تر می شود. همچنین جرم مولی اپوکسی بیشتر و محتوای اپوکسی و درصد جامد رنگ کم تر خواهد شد.

تأثیر عوامل موجود در ساختار مولکولی رزین اپوکسی بسیار مهم است. وجود حلقه بنزنی درون ساختار مولکولی باعث تقویت خواص مقاومت در برابر نفوذ یون ها می شود. عوامل OH به دلیل قطبیت زیاد عامل مهم چسبندگی قطبی به نقاط آندی و کاتدی فلزاند، لذا پوشش به آماده سازی سطح تا حد Sa3 نیاز ندارد و چسبندگی خوبی نیز در سطوح Sa2 ½ نشان می دهد. عامل اپوکسی در سخت شدن اپوکسی به هاردنر آمین بسیار کمک می کند. همچنین در واکنش های اولیه پلیمریزاسیون اپوکسی موثر است. مولکول هرچه طویل تر باشد، خواص آن از حالت مایع به حالت جامد تغییر می کنند.

مکانیسم سخت شدن رزین های اپوکسی یک نکته مهم دیگر است که باید کاملا شناخته شود. رزین اپوکسی غالبا ً با استفاده از هاردنرهای مختلف مانند آمین ها، فنول، اوره فرمالیید و ایزوسیانات سخت می شود. نحوه سخت شدن رزین اپوکسی با آمین ها به دلیل توسعه کاربرد آن توضیح داده می شود.

واکنش رزین اپوکسی با هاردنرهای آمینی به اختلاط اولیه دو جزء رنگ اپوکسی و گذشت زمانی کوتاه نیاز دارد. به دلیل فعالیت زیاد هیدروژن در گروه آمین، بخش قابل توجه آن با اپوکسی واکنش می دهد و باعث توسعه شبکه ای شدن پلیمر می شود، بنابراین با توجه به موجودی گروه اپوکسی EGC و تعداد هیدروژن آمین، نسبت های استوکیومتری بین هاردنر و اپوکسی را باید رعایت کرد. بدیهی است هرچه در گروه هاردنر عوامل غیر فعال تر (R) در زنجیر بیش تر باشند، سرعت سخت شدن کم تر و محصول نهایی منعطف تر خواهد بود، ولی برعکس، مقدار نفوذ یون های خورنده از درون بستر فیلم خشک نهایی افزون تر می شود.

درصد جامد، گران روی در محلول، جرم مولی اپوکسی EMM، نقطه ذوب و سنگینی ویژه از مشخصات فنی مهم رزین های اپوکسی هستند. اپوکسی در بوتیل استات نرمال و MEK کاملا ً محلول است. در زایلین و نرمال بوتانول نسبتا ً محلول و در وایت اسپریت نا محلول است. این رزین با رزین های آلکید روغن کوتاه اصلاح شده با روغن بذرک، رزین اوره فرمالدیید بوتیل دار و رزین ملامین فرمالدیید بوتیل دار سازگار است.

فرایند پخت رزین های اپوکسی با هاردنر آمین آلیفاتیک در شکل زیر دیده می شود. بیش تر پوشش های صنعتی که خواص مقاومت خوردگی خوب دارند با این واکنش تهیه می شوند. این واکنش در دمای اطاق انجام می شود. بسته به نوع آمین، واکنش می تواند بسیار سریع و انفجاری و یا آرام باشد. همچنین واکنش به دما بسیار حساس است.

شکل 2- واکنش منجر به پخت اپوکسی آمین

فرآیند پخت رزین های اپوکسی با هاردنر آمین دو یا سه عامل به توسعه شبکه ای شدن پلیمرها منجر خواهد شد، مثلا ً واکنش دی اتیلن تری آمین در پخت رزین اپوکسی را در شکل 3 ببینید.

فرایند پخت رزین های اپوکسی با هاردنر پلی آمید اساس اولیه بسیاری از پوشش های مقاوم خوردگی است. پلی آمیدها خود پلیمرهایی با شاخه بلند تر و حاوی دو عامل آمینی در طرفین پلیمر هستند، بدین شکل هم توسعه شبکه عرضی پلیمری ممکن خواهد بود و هم، به دلیل طولانی تر بودن فواصل آمینی، سرعت واکنش آرام تر و فیلم نهایی کمی منعطف تر می شود.

سخت شدن اپوکسی همچنین با استفاده از کتیمین ممکن است. برای تهیه کتیمین، یک آمین اولیه با کتن واکنش می دهد. در شکل 4 این واکنش دیده می شود. در این واکننش هیدروژن فعال از دی آمین اولیه حذف شده و نتیجه به صورت کیتامین در می آید که دیگر فعال نیست و به اصطلاح بلوکه شده است. تا وقتی که بخار آب از هوا جذب کتیمین نشده و آن را به شکل کتن و آمین در نیاورده است، فعالیت آن شروع نمی شود. در صورت جذب آب و تشکیل آمین از کتن، ادامه کار دوباره مشابه واکنش قبل خواهد بود. این پدیده ساخت پوشش های خمیری قابل اعمال را بر سطوح خیس یا مغروق ممکن می کند.

شکل 3- واکنش دی اتیلن تری آمین در پخت رزین اپوکسی

شکل 4- فرمول تهیه کتیمین (عامل پخت) از یک آمین نوع اول و یک کتن

تماس بگیرید

بدون امتیاز

تماس بگیرید

بدون امتیاز

تماس بگیرید

بدون امتیاز

 دیسپرس بهینه و پایدارسازی ذرات رنگدانه عامل اصلی تعیین ویژگی­ های نهایی لاک­ها، پوشرنگ ­ها و مرکب­های چاپ است. رنگدانه­ ها و پرکننده­ های فرمولاسیون باید دارای اندازه ذرات کوچک بوده، به ­خوبی تر شوند و به بهترین نحو توزیع شوند. تنها در این حالت است که شدت رنگی، براقیت، قدرت پشت­ پوشی، پایداری نوری و مقاومت جوی مطلوبی حاصل می­شود.دیسپرس و پایداری ذرات رنگدانه نیازمند زمان و انرژی است و بدون استفاده از افزودنی­های  دیسپرس کننده­ و ترکننده قابل دست­یابی نیست.

تماس بگیرید

بدون امتیاز

رزین های اپوکسی متداولترین نوع رزین های دوجزئی هستند. این رزین ها از نوع ترموست اند و حین واکنش رزین و هاردنر پلیمریزاسیون تکمیل می شود. این رزین به دلیل وجود حلقه آروماتیک و پیوندهای اتر فنولیکی مقاومت شیمیایی خوبی دارند. به دلیل وجود عوامل هیدرواکسیل، چسبندگی آنها به انواع زیرآیندهای فلزی، چوبی، سیمان، سنگ، سفال و برخی پلاستیک ها عالی است.

سه نوع پر مصرف رزین اپوکسی، اپوکسی اتر-گلیسیدی، اولفین های اپوکسی و اپوکسی استرها هستند.

در تهیه رزین اپوکسی از بیسفنول A یا دی فنیل پروپان و اپی کلروهیدرین، مطابق فرمولاسیون شکل 2، استفاده می شود. نسبت بیسفنل به اپی کلروهیدرین در کوچکترین فرمول یک به دو است. هرچه این نسبت به یک نزدیک تر شود، امکان افزایش جرم مولکولی بیش تر می شود. در برخی فرمول ها این نسبت تا 14 به 15 نیز رسیده است.

روش تهیه رزین اپوکسی از نوع اولفین های اپوکسی و اپوکسی استر است (شکل 1).

وجود عوامل هیدروکسیل در ساختار مولکولی رزین اپوکسی از دو نظر اهمیت دارد:

1-به دلیل قطبیت، چسبندگی به سطوح فلزی در نقاط آندی و کاتدی آن را بیش تر می کند

2- در صورت سخت شدن اپوکسی با انیدریدها، با آنها واکنش می دهد و اسید استری تولید می شود که خود محصول با گروه اپوکسی استر با گروه اپوکسی استر هیدروکسیلی تولید می کند.

شکل 1- شکل کلی سنتز پیوند اپوکسی

در رزین های اپوکسی، موجودی هیدروکسیل را به صورت گروه هیدروکسیل Hydroxyl Content موجود در یک کیلو رزین اندازه گیری و اعلام می کنند.

عوامل اپوکسی در سخت شدن اپوکسی با هاردنر اهمیت فراوان دارند. این مفهوم با عنوان محتوای اپوکسی بیان می شود و معادل میلی مول گروه های اپوکسی در یک کیلو رزین (EGC) است. البته اصطلاح جرم مولی اپوکسی Epoxy Molecular Mass (EMM)، با تعریف وزنی از رزین که معادل یک مول اپوکسی باشد، هم مبین همین مطلب و ارتباط آن به صورت زیر است:

EGC(m.mol/kg)=106/EMM(gr/mol)

هرچه تعداد این عامل در رزین اپوکسی بیش تر باشد، واکنش های سخت شدن و اتصالات در پوشش نهایی Cross Link بیش تراند، ضمنا ً چسبندگی به سطح فلز بهتر می شود و سختی نیز افزایش می یابد.

عوامل فنلی در ساختار مولکولی: وجود این عوامل در ساختار مولکولی باعث تقویت خواص مقاومت در برابر نفوذ یون ها می شود.

خواص رزین های اپوکسی با توجه به بزرگی ساختار مولکولی آن متغیراند. در زیر چگونگی برخی از خواص را با بزرگی پلیمر می بینیم. هرچه ساختار بزرگ تر باشد، حالت رزین از مایع به جامد نزدیک تر می شود. همچنین جرم مولی اپوکسی بیشتر و محتوای اپوکسی و درصد جامد رنگ کم تر خواهد شد.

تأثیر عوامل موجود در ساختار مولکولی رزین اپوکسی بسیار مهم است. وجود حلقه بنزنی درون ساختار مولکولی باعث تقویت خواص مقاومت در برابر نفوذ یون ها می شود. عوامل OH به دلیل قطبیت زیاد عامل مهم چسبندگی قطبی به نقاط آندی و کاتدی فلزاند، لذا پوشش به آماده سازی سطح تا حد Sa3 نیاز ندارد و چسبندگی خوبی نیز در سطوح Sa2 ½ نشان می دهد. عامل اپوکسی در سخت شدن اپوکسی به هاردنر آمین بسیار کمک می کند. همچنین در واکنش های اولیه پلیمریزاسیون اپوکسی موثر است. مولکول هرچه طویل تر باشد، خواص آن از حالت مایع به حالت جامد تغییر می کنند.

مکانیسم سخت شدن رزین های اپوکسی یک نکته مهم دیگر است که باید کاملا شناخته شود. رزین اپوکسی غالبا ً با استفاده از هاردنرهای مختلف مانند آمین ها، فنول، اوره فرمالیید و ایزوسیانات سخت می شود. نحوه سخت شدن رزین اپوکسی با آمین ها به دلیل توسعه کاربرد آن توضیح داده می شود.

واکنش رزین اپوکسی با هاردنرهای آمینی به اختلاط اولیه دو جزء رنگ اپوکسی و گذشت زمانی کوتاه نیاز دارد. به دلیل فعالیت زیاد هیدروژن در گروه آمین، بخش قابل توجه آن با اپوکسی واکنش می دهد و باعث توسعه شبکه ای شدن پلیمر می شود، بنابراین با توجه به موجودی گروه اپوکسی EGC و تعداد هیدروژن آمین، نسبت های استوکیومتری بین هاردنر و اپوکسی را باید رعایت کرد. بدیهی است هرچه در گروه هاردنر عوامل غیر فعال تر (R) در زنجیر بیش تر باشند، سرعت سخت شدن کم تر و محصول نهایی منعطف تر خواهد بود، ولی برعکس، مقدار نفوذ یون های خورنده از درون بستر فیلم خشک نهایی افزون تر می شود.

درصد جامد، گران روی در محلول، جرم مولی اپوکسی EMM، نقطه ذوب و سنگینی ویژه از مشخصات فنی مهم رزین های اپوکسی هستند. اپوکسی در بوتیل استات نرمال و MEK کاملا ً محلول است. در زایلین و نرمال بوتانول نسبتا ً محلول و در وایت اسپریت نا محلول است. این رزین با رزین های آلکید روغن کوتاه اصلاح شده با روغن بذرک، رزین اوره فرمالدیید بوتیل دار و رزین ملامین فرمالدیید بوتیل دار سازگار است.

فرایند پخت رزین های اپوکسی با هاردنر آمین آلیفاتیک در شکل زیر دیده می شود. بیش تر پوشش های صنعتی که خواص مقاومت خوردگی خوب دارند با این واکنش تهیه می شوند. این واکنش در دمای اطاق انجام می شود. بسته به نوع آمین، واکنش می تواند بسیار سریع و انفجاری و یا آرام باشد. همچنین واکنش به دما بسیار حساس است.

شکل 2- واکنش منجر به پخت اپوکسی آمین

فرآیند پخت رزین های اپوکسی با هاردنر آمین دو یا سه عامل به توسعه شبکه ای شدن پلیمرها منجر خواهد شد، مثلا ً واکنش دی اتیلن تری آمین در پخت رزین اپوکسی را در شکل 3 ببینید.

فرایند پخت رزین های اپوکسی با هاردنر پلی آمید اساس اولیه بسیاری از پوشش های مقاوم خوردگی است. پلی آمیدها خود پلیمرهایی با شاخه بلند تر و حاوی دو عامل آمینی در طرفین پلیمر هستند، بدین شکل هم توسعه شبکه عرضی پلیمری ممکن خواهد بود و هم، به دلیل طولانی تر بودن فواصل آمینی، سرعت واکنش آرام تر و فیلم نهایی کمی منعطف تر می شود.

سخت شدن اپوکسی همچنین با استفاده از کتیمین ممکن است. برای تهیه کتیمین، یک آمین اولیه با کتن واکنش می دهد. در شکل 4 این واکنش دیده می شود. در این واکننش هیدروژن فعال از دی آمین اولیه حذف شده و نتیجه به صورت کیتامین در می آید که دیگر فعال نیست و به اصطلاح بلوکه شده است. تا وقتی که بخار آب از هوا جذب کتیمین نشده و آن را به شکل کتن و آمین در نیاورده است، فعالیت آن شروع نمی شود. در صورت جذب آب و تشکیل آمین از کتن، ادامه کار دوباره مشابه واکنش قبل خواهد بود. این پدیده ساخت پوشش های خمیری قابل اعمال را بر سطوح خیس یا مغروق ممکن می کند.

شکل 3- واکنش دی اتیلن تری آمین در پخت رزین اپوکسی

شکل 4- فرمول تهیه کتیمین (عامل پخت) از یک آمین نوع اول و یک کتن

تماس بگیرید

بدون امتیاز

تماس بگیرید

بدون امتیاز

.پیگمنت ها یا به عبارت دیگر رنگدانه ها وظیفه ایجاد رنگ در پوشش را به عهده دارند

تماس بگیرید

بدون امتیاز

تماس بگیرید

بدون امتیاز

متداول ترین ضد رویه ای که مورد استفاده قرار می گیرد متیل، اتیل کتوکسیم می باشد. این ماده قادر است که ظرفیت خشک کن سطحی (کبالت) را افزایش دهد. توضیح اینکه خشک کن کبالت علاقه زیادی به واکنش با اکسیژن هوا دارد که همین امر باعث بستن رویه در رنگها می شود. پس از افزودن ضد رویه، کبالت دو ظرفیتی اکسیده شده و به کبالت سه ظرفیتی تبدبل می شود. کبالت سه ظرفیتی دیگر با اکسیژن هوا نمی تواند واکنشی را انجام دهد. بنابراین بدین وسیله از بستن رویه جلوگیری می شود. پس از اعمال رنگ بر روی سطح، حلالها اول و متعاقب آن ترکیب ضد رویه متصاعد می شود. پس از خروج ضد رویه از فیلم خیس، کبالتهای سه ظرفیتی مجددا به کبالت دو ظرفیتی تغییر ظرفیت داده و سپس با اکسیژن هوا وارد واکنش میگردند و بدین وسیله فیلم تشکیل میشود که میتواند با تاثیر از شرایط محیطی (رطوبت، درجه حرارت و...) متاثر شوند. ایده آل ترین درجه حرارت تشکیل فیلم را دمای حدود 25 درجه سانتیگراد ذکر کرده اند.

خشک کننده ها برای خشک شدن رنگ به کار می روند. در بعضی از فرمولاسیون ها، فرآیند خشک شدن در سراسر فیلم اتفاق می افتد. سرعت بالای خشک شدن سطح فیلم، باعث ایجاد پوسته در سطح می گردد. خشک کننده ها، هنگامی که بیش از اندازه مصرف شوند، موجب چروک خوردن فیلم نگ می شوند.

عواملی که باعث رویه بستن می شوند عبارتند از :

الف) اکسیداسیون سطحی در قوطی رنگ

ب) ژل شدن به خاطر از دست دادن حلال ها و یا ضد رویه 

ج) ترکیبی از دو عامل فوق که توازن کلوئیدی محصول را بر هم می زند

اینکه با روشهای ساده بخواهیم اکسیژن را دور از سطح فیلم نگه داریم، تا رویه تشکیل نشود، غیر ممکن می باشد.

البته می توان در ظرف رنگ (سطل، قوطی) در قسمت بالای رنگ به جای هوای موجود، به عنوان مثال از گاز نیتروژن استفاده کرد، اما هنگام مصرف، از تاثیر اکسیژن نمی توان جلو گیری کرد. این مساله را نیز می توان برای سخت شدن فیلم رنگ، وقتی که فیلمی ضخیم بر روی سطح رنگ ایجاد شده باشد، تعمیم داد. در اینجا نیز رویه ضخیم و نا مطلوبی در داخل ظرف رنگ بوجود می آید، در حالیکه قسمت های داخل فیلم هنوز تر و به صورت مایع می باشند.

روش دیگری که برای جلوگیری از رویه بستن رنگ در ظروف بکار می رود، اما خیلی هم ایده آل نمی باشد این است که بر روی سطح رنگ از حلالی استفاده شود که از تشکیل رویه جلوگیری نماید. موادی که در این حالت می توانند مورد استفاده قرار گیرند، عبارتند از روغن تربانتین که خود به عنوان یک باز دارنده از انجام فعل و انفعال رنگ با اکسیژن هوا ممانعت میکند و یا ترکیبات آروماتیکی و یا حلال های دیگری که از بستن رویه جلوگیری می کنند. این ترکیبات نباید خصوصیات و کیفیت رنگ را تحت تاثیر خود قرار دهند.

یک روش سنتی و تداول دیگری که می تواند از بستنه شدن رویه در رنگ جلوگیری نماید و موثر نیز واقع میگردد، نگهداری بسته ها و قوطی های رنگ به طور معکوس در انبارها و یا در محل های مصرف، قبل از استفاده کردن می باشد. علت استفاده از این روش این است که به خاطر منافذی که درب قوطی ها دارند و هوا میتواند وارد و یا مواد ضد رویه و حلالها می توانند خارج شوند، تمام روزنه ها بسته شده و تبادلی بین رنگ و محیط بوجود نمی آید.

در حال حاضر ترکیبات اکسیم بعنوان موثرترین ترکیبات ضد رویه به کار گرفته می شوند. این مواد از تشکیل رویه در روغن های خشک شونده که بوسیله اکسیژن تاثیر می پذیرند جلوگیری می نماید. این ترکیبات شیمیایی متاسفانه در اکثر حالات دارای مضراتی نیز میباشد.

تماس بگیرید

بدون امتیاز

تماس بگیرید

بدون امتیاز

2-هیدروکسی اتیل متا اکریلات به اختصار مونومر HEMA نامیده می شود. 2- هیدروکسی اتیل متا آکریلات یک مونومر بی رنگ و با عاملیت هیدروکسیل می باشد که برای تولید کوپلیمرهایی که در زنجیره خود عاملیت هیدروکسی دارند استفاده می شود. عاملیت هیدروکسی در صنایع پوشش ، چسب و رزین های دو جزئی کاربرد زیادی دارند. از HEMA جهت ساخت لنزهای چشم پزشکی و چاپ گرهای سه بعدی نیز استفاده می شود. همچنین گروه OH در ساختار مولکولی 2-هیدروکسی اتیل متا اکریلات می تواند در واکنش شبکه ای شدن در ساخت پوشش های دوجزئی مورد استفاده باشد.

تماس بگیرید

مقایسه (0 مورد)
حذف همه موارد

loader