کالیفون چیست

ریشه لغوی واژه کالیفون از زبان یونانی است (Kolophon)  به معنی آخرین یا نهایی است شاید هم به این دلیل که آخرین لاک که روی ویولون اعمال می شده از جنس کالیفون بوده است. استفاده از رزین های دارای منشأ گیاهی به هزاران سال پیش بر می گردد. هرکجا که درختی به هر علت زخمی شود، آن درخت برای مرمت زخم یک صمغ ترشح می کند که محل زخم را بسته و از خروج عصاره موجود در آوند که برای تغذیه و رشد اجزاء درخت حیاتی است، جلوگیری به عمل می آورد. صمغی که درختان سوزنی برگ ترشح می کنند تا نزدیک به 70% کالیفون دارد و روغن ترپنتین (نزدیک به الباقی تا 100%) جاری شدن صمغ به بیرون از بافت های درخت را آسان می کند.

ویژگی های کلی

کالیفون در انواعی به رنگ های زرد بسیار روشن تا قهوه ای تیره یافت می شود. تمام این انواع دارای شفافیت و براقیت بوده، شکننده و درعین حال نسبتا ً نرم است، در الکل گرم خوب حل می شودو محلول حاصل از حرارت دادن در الکل در دماهای پایین تر بیشتر به رنگ های روشن و با بالا رفتن دمای حل کردن در الکل انواع تیره تر حاصل می شوند. انواع روشن تر که خالص تر و یکنواخت تر است بیشتر کاربردهای داروئی و سایر انواع دارای کاربردهای عمومی تر می باشند.

اجزاء تشکیل دهنده

اگرچه تا کنون تحقیقات زیادی روی کالیفون و اجزاء تشکیل دهنده آن صورت گرفته است، ولی نمی توان مدعی شد که تمام جزئیات آن بدقت شناسائی شده اند. انچه که تاکنون مشخص گردیده، حاکی از آن است که کالیفون مخلوطی از انواع صمغ ها است با این توضیح که نوع فرانسوی و اسپانیایی آن بیشتر حاوی پیماریک اسید (Pimaric acide) و نوع آمریکائی آن بیشتر حاوی آبتیک اسید (Abietic acide) است. در انواع تیره تر کالیفون، ترکیبات نامحلول در اتر نیز وجود دارد.

تهیه کالیفون

رزین ترشح شده از درخت در ظرف در بسته تا کمی بیش از 100 درجه سلسیوس حرارت داده می شود. در این شرایط آب و تر پنتین از طریق تقطیر جمع آوری می گردد.

باقیمانده درون پاتیل که در حالت مذاب است، پس از سرد شدن، ماده ای شبه شیشه ای به رنگ بسته به نوع صمغ و فرایند تصویه از زرد تا قهوه ای بوده و متشکل از تا 90% آبتیک اسید (C₂₀H₃₀O₂) و ایزومرهای آن لوپیماریک اسید و ... می باشد.